Men brengt dus de innerlijk beleefde sub genderidentiteit tijdelijk naar buiten via kledij, taal, gedrag, houding etc. Naarmate de vrouwelijke subidentiteit sterker is, neemt de kans dat men openlijk voor travestie uitkomt aanzienlijk toe. Lees hier meer over travestie. Hoe de partner reageert is echter sterk afhankelijk van de manier en het tijdstip waarop men op de hoogte is gebracht. In het beste geval is de partner reeds op de hoogte voor de start van de relatie.

Deze partners hebben doorgaans weinig problemen met travestie Vennix, Zij laten de partner volledig vrij en reageren ondersteunend. De helft van deze partners heeft later in de relatie ook geen problemen met het travestiegegeven, een derde accepteert het onder bepaalde voorwaarden en een vijfde wil er niet mee geconfronteerd worden of is er sterk tegen gekant.

Gelijkaardige reacties doen zich voor bij partners die bij het begin van de relatie worden ingelicht. Omwille van vroegtijdige openheid wordt een basisvertrouwen gecreëerd om hier constructief mee om te gaan. Gevoelens van teleurstelling, schrik en boosheid kunnen hierbij de kop opsteken. Teleurstelling omdat men niet eerder op de hoogte werd gebracht.

Kwaadheid omdat men in een machteloze positie wordt geduwd. Men heeft niet gekozen voor een relatie met een travestie. Het vertrouwen kan aangetast zijn en men kan zich bedrogen voelen omdat men reeds langer samen is met een persoon die men blijkbaar niet helemaal kent.

De minst evidente situatie stelt zich indien de partner de travestie ontdekt, bv. Er is geen basisvertrouwen meer voor een constructief gesprek. Nederlands onderzoek Vennix, toont aan dat bepaalde partners de travestie nog kunnen accepteren onder strikte voorwaarden, anderen willen niets meer met travestie te maken hebben of tonen verzet. De kans op een echtscheiding is hier reëel. Wat als de chaos zo groot is en je ook nog eens de verantwoordelijkheid draagt en je dus niet weg kan lopen?!

Dit hebben we weleens besproken met vrienden. Dat is leuk gezegd. In dit verhaal ben ik de ander en ik kan niet altijd bijspringen.

(ex)partners van travesties

Vanwege onder andere mijn reuma kan ik niet a la minute bijspringen, hoe graag ik dat ook zou willen. Bijspringen zou betekenen dat ik soms over mijn grenzen heen zou moeten gaan en wanneer houdt dat op? Wanneer mijn man een slechte periode heeft en dat kan maanden duren , kan hij bij het geringste al de gedachten hebben dat hij ver weg moet van de prikkel.

Hij zou verjaagd worden uit zijn eigen huis. Ik zou de verantwoordelijkheid moeten dragen van het gehele ouderschap. Dat wil ik niet. Ik weet zeker dat ik een goede moeder zou zijn. Maar ik kies voor mij en voor mijn relatie met mijn man.

Dat betekent geen kinderen. Waarom geen kinderen? Ik wil niet opgeven wat ik heb: de lang gezochte balans in mijn leven. Ik kan eindelijk dingen doen die ik leuk vind en daarnaast werken en een sociaal leven hebben. Jaren lang heb ik hiermee geworsteld en ik wil dit niet opgeven. Ik heb een man waar ik van houd en andersom.

Ik geniet van het leven, het leven is mooi. Ik wil dit niet opgeven. In het begin kreeg ik het gevoel dat ik iets deed wat niet hoorde. Ems haalt elke dag haar vader van de trein, elke dag, altijd.

Dan heeft ze tien minuten haar vader voor zichzelf.

Reageer op dit artikel

Dat is de wandelafstand van het station naar hun huis. Zo kostbaar. Vader sterft als Ems 10 jaar is. Dit heeft een heel grote impact op haar jonge leven. Vader had een kwaal aan zijn hart en hij is 52 jaar als hij sterft. Het gebeurt onder schooltijd. Het hoofd van de lagere school komt Ems uit de klas halen: dat donkere meisje, tussen al die blonde kinderen.

Relatie met man met volwassen kinderen |

Hij vertelt dat vader overleden is en dat Ems gaat logeren bij een bevriende huisarts. Zo heeft ze niets meegekregen van de rouwdagen en de begrafenis. Verder is alles van vader weg, alles. De zus die vijf jaar ouder is krijgt een nieuwe jurk voor de begrafenis met een nieuw kraagje en Ems krijgt en heeft niets, ze wordt te jong geacht om erbij te zijn.

Er wordt ook na afloop niet over gepraat, Ems wordt overal buiten gehouden als jarige. Ze heeft heel lang niet in de slaapkamer van haar ouders durven te komen, uit angst dat haar vader daar toch nog zou zijn op de één of andere manier. Ems heeft het moeder kwalijk genomen dat vader overleden was. Dat deed de moeder-dochter relatie geen goed en dat heeft best lang geduurd. Zo heeft het sterven van vader haar leven bepaald. Het voelt als een zware last op haar schouder, het drukt haar nog steeds.

Zo herinnert zij dat zij gezien wordt als kind door de buitenwereld. Ze ziet er zo Joods uit. En het is heel moeilijk na het overlijden van haar vader. Als het woord vader ergens valt, bij vriendinnen ofzo is Ems altijd weg, ze kan dat niet aanhoren. Ems herinnert zich dat andere kinderen van hun ouders niet bij Ems naar binnen mogen, omdat ze Joodse is. Ze is heel veel gaan sporten, als vlucht van andere kinderen die niets van haar moeten hebben vanwege haar Jood zijn.

Buren hebben een tennisbaan en daar mag ze bijna altijd op spelen, dat is heerlijk. Slagbal vindt ze ook geweldig. Daarin is ze ook populair omdat ze er zo goed in is. Ems mag niet naar gymnasium, wat ze heel graag wil, ze moet naar het meisjes Lyceum. Eerst een jaar naar de ULO, omdat ze nog maar elf is en nog niet naar het meisjeslyceum kan. En ook nu is het weer zo: Ems heeft niets in te brengen: Ja is ja en nee is nee.